Omdat het ongeveer twee jaar geleden is dat ik mijn single “Fuck de PVV” lanceerde leek t me wel tof er een blog aan te wijden.
Het begon allemaal met uitspraken van Wilders in de media en ook de media zelf. Ik merkte aan mezelf dat ik me boos aan het maken was over de hoeveelheid bagger die vanuit de PVV, via de media over moslims, polen, marokkanen en asielzoekers werd uitgebraakt.
Het antwoord van vele was een mislukt poging Wilders bij te sturen, hem aan te spreken op zijn redelijkheid – wat jammerlijk mislukte. Ik wou mijn boosheid een keer uiten, zijn aanhang te laten voelen dat wat ze aanrichten en anderen de kans te geven dat ook te doen. Zonder al teveel moeite had ik een hal vol mensen bij elkaar die mee wouden doen.
Een tweede reden voor mijn nummer was de getroffenen een gevoel van support te geven: niet iedere witte nederlander denkt zoals de PVV en sterker nog: we trekken onze bek open om aan te geven dat het genoeg is nou met die demonisering van bevolkingsgroepen.
Al snel na de release werd het nummer opgepikt door Martin Bosma (de kwade genius achter Wilders). Hij verweed me dat ik voornamelijk witte nederlanders had geregeld. Een raar statement want het ging er nou juist om te laten zien dat niet alle witte nederlanders xenofoob en islamofoob zijn. Na Bosma volgde al snel POW en Geen Stijl en daarmee schoot de teller bij het YouTube-filmpje snel omhoog.
Naast veel views volgden ook veel reacties. Voornamelijk negatief en voornamelijk op uiterlijk en bijna niet over inhoud. Hier een paar voorbeelden:
- “Achterlijke tering NSB er. Was je moeder ziek toen je geboren werd?”
- “Kijk ze dan, die linkse fascisten met hun Palestina sjaaltjes.”
- “Hoef het liedje niet te horen; als je die linkse nazi rotkoppen ziet weet je al genoeg: preventief ruimen.”
- “Jij bent gewoon een landverrader, vieze linkse kankerhippie.”
Daarnaast kreeg ik in diverse bedreigingen naar mijn hoofd geslingerd onder andere via mail, telefoon en sms. Mijn gevoel van onveiligheid liep zelfs zo hoog op dat ik bijna een schuiladres heb opgezocht.
Matthijs Sorgdrager van het Dagblad van het Noorden volgde het gebeuren en belde me op voor een kort telefonisch interview. Zijn artikel werd vervolgend overgenomen door diverse media die zelf niet de moeite namen mij te bellen. De telegraaf verzon er nog bij dat ik aangifte zou hebben gedaan van bedreiging, wat niet klopt. Ik maakte er wel melding van bij de politie. Chiel Beelen draaide een kort fragment van de track op 3FM. Hij vond t allemaal niet lief genoeg. Het enige station dat wél het nummer draaide en mij kwam interviewen is het Groningse Oog. Hulde daarvoor. En hulde voor de Internationale Socialisten die in december 2015 een interview met mij publiceerden.
Support kreeg ik ook – uit het land kreeg ik mailtjes van marokkaanse mensen en spontane steunbetuigingen op social media.
Was me dit het me waard en zou ik het op dezelfde manier weer doen? Hell yes! En iedereen met mij, daar ben ik van overtuigd. De agressieve en hatelijke reacties waren bewijs dat er een gevoelige snaar werd geraakt. De waarheid is soms pijnlijk.
Fuck Geert Wilders en fuck de PVV!